IWGBTP — I will go back to Pontony, 2008

Soms kan ‘een ding’ de verbeelding representeren. Het klinkt, heeft een geur en kleur of het dient ergens voor. Ik maak lijnen van spul naar spul. In beweging van pot naar pan. Ik zoek onder, op of rond om uiteen te zetten wat ik zelf niet kan. Wanneer hoop materie wordt. IWGBTP is een project dat ik realiseerde toen ik een tijdje in Finland verbleef. Op de Kuvataide academie werden verschillende disciplines door elkaar onderwezen in hetzelfde gebouw. Geïnspireerd door dit grensoverschrijdende aspect, wilde ik keukenmateriaal en huisraad gebruiken om muziek mee te maken, te dansen en tekenen. Ik ontdekte dat niet alleen disciplines grenzen kunnen overschrijden, maar ook materialen.

Het bouwsel van waaruit dit project vertrekt is een ponton. Zo'n houten platte schuit die een zee of meer 'ingaat', waar je kan aanmeren of op wandelen. Het zijn vaak plekjes waar je tijdens een zonsondergang rustig nadenkt of van waarop je kan turen naar de einder.

Ik gebruik de ponton, in dit project, als het ding dat symbool staat voor 'ruimte', voor de mogelijkheid om ‘mentaal te turen’. Een mentale ruimte die, in de loop van het project, ingepalmd wordt door constructies. Constructies waarvan objecten (zoals huisraad en materiële souvenirs) de bouwstenen zijn. Ze staan geschikt op een groot blad papier en vormen een kleurrijke compositie. De objecten worden op die manier slechts relevant in het geheel van de verzameling. Ze creëren samen een vorm die - op de uitgestrekte witheid van het papier- zich ontvouwt via vele minuscule fascinaties. Een geheel van klanken, geuren, vormen en bewegingen.

Bij de performance hoort een partituur en een soundtrack. De soundtrack is gemaakt op het idyllische eiland Uto en bestaat uit field-recordings in de mix met synthesizers. De partituur bestaat uit tekeningen: observaties van de objecten die ik gebruik in de performance met daartussen 'ornamentele kronkeltjes'. Het zijn intuïtieve doodles zonder einde, potlood- of penstreken die ongedefinieerde gedachten verder laten lopen op papier, kleurrijke lijnspelletjes met moeilijk te achterhalen associaties en gerelateerde gedachten. Ik breng mijn ‘techneutisch’ gepruts samen in een tekening, de lijnen tussen de elementen vormen samen een partituur, die op zijn beurt de performance stuurt. De partituur wordt op die manier het script voor een performance. Elke actie wordt op een exact voorgeschreven moment uitgevoerd.

Dankzij dit project leerde ik de logica achter het medium theater kennen: elk banaal gebaar krijgt slechts betekenis in een geheel van gebaren. Uiteenlopende ideeën ontvouwen zich tot een coherente constellatie. De performance is multidisciplinair: het is zowel een concert, als objectentheater en tableau vivant. De voorstelling is eveneens multidisciplinair op een verbeeldings-niveau: de verhouding van de performer tot zijn objecten suggereert mogelijke betekenissen. Hij brengt als het ware de spullen tot leven. Of het land van de pontons blijft bestaan weet ik niet. Ik ben er toen af gesprongen en plots was ik terug thuis.

nl /en/fr